Ik keek een documentaire over de Tweede Wereldoorlog. Het liet me vragen stellen over de offerbereidheid van de moderne westerling.

Op de dag van de invasie moest ik ’s avonds gewoon m’n voorstelling spelen. Wat in dit geval hielp was dat het thema van de voorstelling aardig aansloot bij mijn gevoel: wat voor eigenaardige diersoort zijn wij?

Ook ik ben opgegroeid tijdens de Lange Vrede. Het is verleidelijk om te geloven dat oorlog iets van vroeger is. Het zou mij persoonlijk bijzonder goed uitkomen.

Het kost me meestal wel een jaar, zo niet langer, om een voorstelling te maken of een boek te schrijven. Er moeten toch makkelijkere manieren zijn om aan geld te komen? 

Het is zover! Mijn irritatiegrens is bereikt. Over tournee-afzeggers, rammelende argumenten, Verheven Principes, en het onderscheid tussen tight en loose cultures.

Politiek is een onderwerp dat al snel verdeelt, en bovendien vind ik dat een filosoof zich niet al te veel moet bezighouden met partijpolitiek, maar….

Meermaals heeft het IPCC kritiek geoogst omdat het zijn klimaatvoorspellingen omhoog heeft moeten bijstellen. (Omhoog, als in: omlaag. Richting de afgrond, weet je wel.

Tegenwoordig is het nog zelden dat je ergens fysieke kracht voor nodig hebt, maar gelukkig is er heel soms nog een glansrol weggelegd.

Alexander de Grote was 32 toen hij vrijwel de hele bekende wereld had veroverd. Wat kunnen we verwachten van de huidige generatie?

Een conservatieve tendens begint zich langzaam te manifesteren bij mij. Niet zozeer in mijn politieke overtuigingen, als wel in mijn persoonlijke leven.

Beide kanten van het politieke spectrum lijken te vinden dat ze zelf de wereld zien met een wakkere blik, en dat de ander ligt te maffen.

Bij de laatste wedstrijd tegen Tsjechië was ik alleen thuis. Ik keek ook maar half, met geluid uit terwijl ik een boek las, af en toe een blik werpend op het scherm.

Hoe kunnen we ons het best verhouden tot een wereld die nogal eens de neiging heeft ons teleur te stellen?